Najbardziej kobiecy taniec świata...
Raks Sharki, czyli Taniec Wschodni, nazywany też Belly Dance a w Polsce znany jako Taniec Brzucha jest esencją kobiecości owianą arabskim rytmem...
Pochodzenie
Jest wiele teorii dotyczących tego, skąd się wywodzi – prawdopodobnie z Krajów Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej.
Tańczony pierwotnie w związku z kultem Bogini Płodności.
W krajach arabskich praktykowany w kobiecym kręgu rodzinnym, przekazywany z pokolenia na pokolenie jako sposób dzielenia się doświadczeniami na kobiecej ścieżce życia.
Towarzyszy kobietom w ważnych momentach życia: przy narodzinach, ślubach i innych ważnych wydarzeniach. Jest sposobem ich komunikacji – wysublimowanym językiem ciała.
Był to taniec solowy i wykonywany przez kobiety dla kobiet.
Taniec brzucha to dziś związana z kulturą arabską forma ruchowa kobiet i równocześnie forma sztuki wystawiana na scenach całego świata. Powstał jednak jako taniec głęboko uduchowiony, posiadający, prócz właściwości zbawiennych dla ciała, także pierwiastki metafizyczne.
Dziś jest próbą powrotu do sedna kobiecości zatracanej w cywilizacji zachodu, pozwala odnaleźć kobiecie jej naturalne piękno i zmysłowość. Doskonale wpływa on na kształtowanie kobiecej sylwetki, ale i pozwala dojrzeć emocjonalnie oraz kształtować swoją samoświadomość i grację.
Charakterystyka
Podstawą tańca arabskiego jest improwizacja tancerki występującej solo. Choreografie są dopuszczalne, szczególnie przy występach grup tanecznych.
Jest to bardzo twórcza forma tańca, niesformalizowana, która pozwala na pełne wyrażenie siebie i stworzenie własnego niepowtarzalnego stylu tańca.
Tancerka powinna tańczyć przede wszystkim do rytmu, dając się prowadzić muzyce. Interpretując muzykę należy także odzwierciedlić linie melodyczne utworu, jego nastrój a także ewentualny tekst.
W klasycznej wersji taniec wykonywany jest najczęściej bez rekwizytów, charakterystycznych raczej dla folkloru. Tancerka podczas pokazu powinna nawiązywać swoistą więź z publicznością, która często wspiera ją wyklaskiwaniem rytmu.
Taniec charakteryzuje się pięknymi płynnymi ruchami nie tylko brzucha, ale i całego ciała. Główną rolę odgrywają rytmiczne ruchy bioder, wprawiające brzuch w charakterystyczne drżenie nazywane „shimmi” lub ruchy okrężne bioder.
Bardzo ważne są też subtelne ruchy dłoni, które posiadają, jak każdy inny element tego tańca, duchowe znaczenie. Wyrażają one łączność z energią wszechświata.
Zróżnicowanie
W zależności od stylu i gatunku, taniec brzucha może być tańcem bardzo delikatnym i spokojnym lub bardzo dynamicznym i impulsywnym.
Taniec orientalny nie jest jednorodny – w krajach gdzie jest on popularny, wykształciły się charakterystyczne ruchy i dzięki temu mówi się dziś np. o stylu libańskim, tureckim, egipskim.
Wyróżnia się wiele jego gatunków, w tym baladi, gawazee, raks al shamadan, raks al assaya, styl kabaretowy, khaleegy, hagalla, malaya leff i wiele innych.
Taniec może być również urozmaicony wykorzystaniem w nim rekwizytów, do których należą m. in. assaya (laska), skrzydła Izydy, saggaty, miecz, woale, świeczniki, dzbany czy tace.
Tancerki
Taniec brzucha to taniec bardzo indywidualny. Wyraża on naturę tancerki i dla każdej z nich ma on specyficzne i nieco odmienne znacznie. Gdy kobieta się zmienia, zmienia się także jej taniec.
Ten taniec jest odpowiedni dla każdej kobiety, bez względu na wiek i budowę ciała. Każda tworzy swą indywidualną interpretację muzyki i swój taniec nacechowany własnymi uczuciami oraz temperamentem.
Zróżnicowanie tańca w połączeniu z indywidualnością każdej tancerki tworzy bogatą różnorodność możliwości, w której każda kobieta odnajdzie swoją oazę.